Werkgroep Buitenveldert: 28e verslag groepsgesprek – ma.25 mei 2009 – 20 uur; MFC Binnenhof, A.J.Ernststraat 112, Amsterdam; aanwezig 14 personen.
Opening en bepaling gespreksonderwerp. De gespreksleider opent de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom en nodigt uit tot het voorstellen van een gespreksonderwerp.
Hiertoe zegt A: ik voel me behoorlijk wanhopig, want het lukt me maar niet mijn verslaving te stoppen en werkelijk te overwinnen: ik voel me steeds meer afzakken. En dat zal misschien wel heel slap klinken, maar ik krijg gewoon geen houvast en glij iedere keer weer terug in dat oude gedrag: het vernietigt alles: mijn gezondheid, mijn relatie en mijn werk. Zouden jullie misschien eens kunnen vertellen hoe je dat zelf wel voor elkaar hebt gekregen en nu ook kan vasthouden? Ik zou daar erg blij mee zijn.
Besloten wordt dit voorstel te volgen, met dien verstande dat ieder strikt over zichzelf zal praten, zodat e.e.a. niet kan resulteren in een soort advies aan de vragensteller, dus wordt het onderwerp:
WEL DE EIGEN ACTIE’S MELDEN – NIET ADVISEREN.
B. Opent de ronde en zegt: mijn probleem was alcohol – ik wist dat ik zelf moest veranderen; mijn vrouw en dochtertje hadden veel kritiek en zelf wist ik vaak niet meer hoe de avond ervoor was afgelopen – ik streefde naar minder gebruiken – daar kan je je leven mee vullen – maar op den duur blijkt het geduld van de partner toch gewoon op te raken – ben toen zelf hulp gaan zoeken bij de Jellinek – vanaf dat moment merkte ik dat mijn eigen pogingen onvoldoende waren, incl. de confrontatie met AA en NA: mijn problemen waren niet van voorbij gaande aard – net als met roken – een cigaartje had hetzelfde averechtse effect – na de Jellinek ben ik eerst naar de AA en later hier naar de Buitenveldert-groep gegaan – ervaar dat de oude rotten veel richting geven – ik kreeg zelf het inzicht dat ik geen drank meer neem en merk dat ook de drang geleidelijk verdwijnt, terwijl ik me realiseer dat ik mijn bewustzijn dien te onderhouden ten aanzien van het permanente karakter van mijn verslaving.
C. Ben zelf vrij abrupt gestopt met alcohol – dronk overigens soms wel veel Malt, maar dat neemt de laatste tijd ook weer af – denk soms wel eens: als ik niet meer werk, zoals dat nu 14 dagen aan de gang is, of als ik bijvoorbeeld geen rijbewijs meer zou hebben, dan bel ik Gal & Gal en bestel whisky. Heb wel goed contact met mijn zoons, maar zit nu alleen op een stoel in mijn flatje en mijn volgende afspraak op aardig nivo is komende vrijdag en daarna pas weer een op 24 juni – mijn beste remedie is werken – eenzaam zitten in een stoel is voor mij levensgevaarlijk – ik kom hier nu al 10 jaar en ben van plan dit te blijven doen – ga nu op woensdag ook naar Haarlem en vind daar een heel aardige groep – heb daar laatst gewoon bier besteld waar ik vervolgens door 3 mensen op werd aangesproken.
D. Kan me niet voorstellen dat je niet precies weet dat je verslaafd bent – dan weet je ook al drommels goed dat je moet stoppen – en dan moet je dus ook zelf de knop omzetten – dus zelf actie nemen – bij mij werd ik door mijn zuster/vriendin aangesproken; dat was naar aanleiding van een tv uitzending waar iemand over zijn eigen verslaving sprak; de boodschap was duidelijk: nu is het genoeg en toen was ook voor mij de twijfel voorbij: ik heb dus toen zelf die keuze gemaakt, zowel ten aanzien van roken als drank. Het enige dat helpt is radicaal zijn: in zeker opzicht voel ik nu trots in plaats van vernedering!
E. Ik vind het wel een leuke vraag – ik geloof zelf dat je in zo’n situatie het best erg op je bek kunt gaan – zou nu niet meer moeten denken weer te drinken – maar ‘t blijft absoluut ook moeilijk – laatst was er een groot feest in een cafe in Assendelft – maakt mijn zoon een gebaar en vraagt ‘gaat ‘t pa?’ – ik krijg dan wel tranen in mijn ogen – voel me bij zo’n feest in een cafe absoluut niet lekker, maar weet ook: dit is gewoon een moment van doorbijten. De enige die altijd al zei, dat ik ‘n alcoholist was dat is m’n vrouw, maar pas toen ik in m’n eentje op een flatje zat ben ik op 7 juli zes jaar terug naar de groep gegaan, en met succes! Nu beleef ik veel voldoening aan het werk voor de stichting: dit is topsport, maar ‘t voelt gewoon lekker!
F. Voel me de laatste weken wiebelig. 2 weken terug is mijn vader overleden en dan komt het gevaar van zelfmedelijden; juist nu is de groep voor mij belangrijk – heb nu ook een afspraak met de Brijder: probeer langs die lijnen de goede richting vast te houden.
G. Heb vaak geprobeerd gecontroleerd te drinken – eigenlijk gaat dat dan best wel lang goed, maar je belazerd jezelf toch op den duur – heb nu last van m’n bloeddruk – en m’n hart – thuis gaat ‘t trouwens ook weer goed en we hebben een beter gesprek – heb van de dokter pillen voor m’n hoge bloeddruk – wil op feestjes 2/3 pils drinken – ben dan ook niet eerlijk tegenover mezelf en wat me dwarszit is dat ‘ze’ achter m’n rug praten – iedereen weet ‘t – de mensen kijken me verbaasd aan: ‘t blijft worstelen….
H. Bij mij is het toch een ander verhaal. Zit de oorzaak meer van binnen – belandde al omstreeks mijn 12e jaar bij een zenuwarts – die spanning bleef bij mij – en werd een gigantisch gedragsprobleem – later ging het maatschappelijk/financieel succesvol, maar innerlijke onrust bleef en was daarmee ook de oorzaak van mijn latere ‘gebruik’ – na een echtscheiding werd het leven extra eenzaam en dat betekende ook weer nog meer gebruiken – ben toen een duidelijke periode-drinker geworden en hulp gaan zoeken – in 15 jaar wel duizend keer getracht te stoppen – het leidde tot verlies van veel: kinderen/vrienden/bedrijf – de oplossing lag bij mezelf – ik moest de controle uit handen geven, heb dat ook gedaan door naar De Skuul te gaan – door te spiegelen heb ik daar innerlijke rust gekregen en het mooiste geschenk: het kontakt met de groep: ben toen bereid en nederig geworden.
I. ik beschouw het gedeelte wat achter me ligt als het aktueel verslaafd zijn – precies een jaar geleden ging ik naar de kliniek – wilde voorkomen dat ‘t niet drinken een probleem zou worden -achter me voel ik een rokend slagveld – drank is nu voor mij geen verleiding – ‘t gaat stapje voor stapje; mijn besluit voor actie was dat er een voldoende berg stront voor mij ligt om op te ruimen.
J. merkte dat ik achteraf in de gaten kreeg dat ik moest stoppen – sindsdien is de verveling toegeslagen plus dat ik de shit vergeten ben – in de sauna zei ik gewoon wel o.k. tegen een aanbod + als ‘t niet mag doe ik het juist – heb hetzelfde als A – die zo af en toe doorzakt – nooit veel moeite gehad in omgeving dat ze mij aanspraken – moet vooral oppassen voor een te volle agenda.
K. moeilijk en goed onderwerp: als ik nu niks doe, wordt de trek wel heel erg – stiekem gedrag – voor de omgeving mooi weer spelen – stiekem werkt niet – weten is niet voldoende….
L. was zaterdag in de kliniek – daar was ook een vrouw vanuit de NA, die verslaving als ziekte benoemt en zo bijvoorbeeld ook bepaalde situaties uit de weg gaat; zij bijvoorbeeld had haar mosselen-kroeg verkocht en nu een saai baantje – dat was volgens haar de beste therapie om haar nieuwe leven te accepteren. Trouwens het is ook opvallend hoe mensen antwoorden op bepaalde vragen die in een kliniek worden gesteld, bijvoorbeeld: wie is hier verslaafd? Daarbij stak de helft van de mensen de hand niet op, terwijl iedereen daar zit vanwege de eigen verslaving. Zo is het ook bijvoorbeeld aan te raden bij twijfel niet naar een feestje te gaan – gewoon zo jezelf te beschermen – of, in plaats van bewust slecht werk te leveren tov de baas, is het makkelijker om niet te gaan of eerder te vertrekken – dat vind ik niet laf – anders worden dingen nodeloos ingewikkeld – tenslotte worden ook de verstopte flessen allemaal leeg!
M. vond me op den duur en bij nader inzien erg zielig – heb mezelf laten wegkwijnen – ben meerdere malen gestopt – iedere keer weer ellendig gevoeld – is voor mij gewoon vergif – op hoog nivo: kon me toen ook gedragen – ben gewoon een ander persoon geworden – lijnen snuiven – haarlak idem – in 11 jaar totaal ander persoon geworden – nu kan ik wel weer trots zijn op mezelf – neem aan dat ook mijn agressie naar bepaalde mensen zal slijten…
N…..ik geloof niet in vechten tegen iets bepaalds als ‘trek’ of ‘zin in’; tenminste niet als oplossing voor een akute verslaving. Het geeft hooguit tijdwinst als je jezelf door pillen of zo tijdelijk ongeschikt maakt om te gebruiken. Trouwens tijdwinst is niet onbelangrijk. Als je tenminste vervolgens dingen gaat doen die waardevol zijn in dit verband. Bijvoorbeeld heel gewoon fysiek gaan trainen, nadenken binnen de structuur van bijvoorbeeld de zelfhelpgroep, het ontwikkelen van nieuwe inzichten…. Allerlei mogelijke acties ondernemen, die binnen een bepaalde regie zinvol en nuttig kunnen zijn. Geheim in dit soort situaties is vooral niet te gaan leunen op een of ander verbod, dus iets wat niet mag. Nee, de te volgen weg moet spannend en inspirerend zijn; je moet als ‘t ware worden verleid door een haast geheime liefde, iets wat je begeert: alleen dan ontstaat in de mens de nodige vitale kracht waarmee hij/zij zich op een zeer vanzelfsprekende wijze uit de verstikkende omstrengeling van de verslaving bevrijdt!
Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren:
A.: het mag dan wel geen advies zijn, maar ik heb enorm veel gehoord dat ik mij rechtstreeks aantrek: ik geloof dat ik vast en zeker goede, nieuwe munitie heb gekregen. Hoe dan ook, ik ga ermee aan de slag en heb weer hoop; misschien op zich al een groot kado!!
De gespreksleider dankt voor het onderwerp en ieders inbreng, beeindigt het groepsgesprek, attendeert op de groepspot en sluit de bijeenkomst om 22 uur.
—————————————————-
amsterdam, 26 mei 2009.
